ВАЛЫНЯНЕ, валынцы – старажытная назва насельніцтва Валыні; зямляцкі этнікон. У пісьмовых крыніцах упершыню ўпамінаецца ў «Аповесці мінулых гадоў». Этымалогія назвы звязана з раней існаваўшым племянным цэнтрам Валынню ці гісторыка-геаграфічным паняццем Валынь. У 8 — 9 ст. валыняне — саюз усходне-славянскіх плямёнаў, генезіс якіх узыходзіць да старажытна-славянскага племені дулебаў; тэрыторыя рассялення — ад вярхоўяў Случы, Буга і Днястра да Берасцейскай зямлі і правабярэжжа Прыпяці.

У 10 — 12 ст. на землях валынянаў існавала Уладзіміра-Валынскае княства, у 1199 г. утворана Галіцка-Валынскае княства, якое мела ўплыў на Берасцейскую і Турава-Пінскую землі. Пасля 1340-х г. Валынь уключана ў склад Вялікага княства Літоўскага на правах асобнай зямлі. У перыяд развітога і позняга феадалізму валыняне кансалідаваліся з іншымі тэрытарыяльнымі групамі Украіны ў адзіную ўкраінскую народнасць, але захоўвалі спецыфічную назву. Працягламу захаванню назвы валыняне садзейнічалі стабільнае існаванне тапоніма Валынь у якасці афіцыйнай назвы зямлі (Валынскае ваяводства, Валынскае намесніцтва, Валынская губерня, Уладзіміра-Валынская вобласць).