«ПАВУЧАННЕ УЛАДЗІМІРА МАНАМАХА» — помнік старажытна-рускай пісьменнасці XII ст.; першы свецкі літаратурны твор. Напісанае вялікім князем кіеўскім Уладзімірам Манамахам блізу 1117 г. як запавет, урок дзяржаўнай і жыццёвай мудрасці сваім дзецям і іншым князям.

Галоўная ідэя — строга прытрымлівацца феадальнага правапарадку і дагавораў, кіравацца інтарэсамі Русі, а не эгаістычнымі імкненнямі. Спалучэнне дыдактыкі з апавяданнем пра асабістае жыццё ў форме аўтабіяграфіі — асноўная асаблівасць твора. Уладзімір Манамах сцвярджае ідэал князя-патрыёта, цвёрдага ў рашэннях, адважнага ў паходах і на «ловах», навучае нястомнай працавітасці, імкненню да ведаў, маральнай дасканаласці, актыўнай спагадзе бедным і прыгнечаным.

Помнік дапаўняе пісьмо Уладзіміра Манамаха Алегу Чарнігаўскаму, якое вызначаецца веліччу бацькоўскага пачуцця, лірызмам і паэтычнасцю. Захаваўся ў адзіным спісе ў складзе Лаўрэнцьеўскага летапісу.