КЛАРНЕТ (ням. Klarinette ад лац. clarus ясны гук) – драўляны духавы язычковы музычны інструмент. Другая пашыраная назва — дудка. Мае цыліндрычны ствол з раструбам на адным канцы і дзюбападобным муштуком з прымацаваным адзінарным язычком (пішчыкам) на другім.

Створаны кларнет у Германіі (каля 700) на аснове французскага народнага інструмента шалюмо, аналагічнага па канструкцыі беларускай жалейцы. Паводле гістарычных звестак на Беларусі паявіўся ў 2-й палове XVIII ст. спачатку ў прафесійных аркестрах (Нясвіж, Гродна, Шклоў, Слонім і інш.), з 2-й паловы ХІХ ст. пашырыўся ў народным побыце. Гэтаму садзейнічалі ваенныя музыканты з сялян, якія, адслужыўшы, вярталіся дамоў, a раней, магчыма, і прыгонныя аркестранты, якія спасцігалі навуку ігры на кларнеце ў магнацкіх капэлах. З цягам часу фабрычны кларнет выцесніў самаробную жалейку.

У сучаснай народнай музычнай практыцы кларнет выкарыстоўваюць у інструментальных ансамблях, дзе спалучаецца са скрыпкай, з цымбаламі або з гармонікам, а таксама з гармонікам, скрыпкай і барабанам. Іграючы на «музыках» (танцах), вечарынках, бяседах, вяселлях, гэтыя ансамблі выконваюць песні, танцы і маршы. Сярод народных кларнецістаў ёсць таленавітыя выканаўцы-імправізатары — П.Р. Апановіч і М.М. Семянчук са Столінскага раёна і інш. У наш час кларнет зрэдку сустракаюцца на Міншчыне і Брэстчыне.