КАРЛОВІЧ (Karlowicz) Ян (28.5.1836 г., в.Субартоніс, Літва – 14.06.1903 г.) – польскі этнограф, фалькларыст, мовазнаўца, музыказнаўца. Скончыў Маскоўскі універсітэт (1857), Акадэмік Акадэміі ведаў у Кракаве (1887). Вучыўся ў Брусельскай кансерваторыі. У 1871 – 1882 гг. жыў у маёнтках Падзітва (цяперашні Воранаўскі раён) і Вішнеў (цяпер Смаргонскі раён), з 1882 – у Гейдэльбергу, Дрэздэне, Празе, з 1887 – у Варшаве.

Заснавальнік (1887) і рэдактар (1888 – 1899) краязнаўча-этнаграфічнага часопіса «Вісла», у якім шмат месца адводзіў беларускай тэматыцы. Вывучаў духоўную і матэрыяльную культуру польскага, беларускага і літоўскага народаў. Збіраў вусную народную паэзію, надрукаваў працы «Найноўшыя даследаванні паданняў і іх зборы» (1883), «Міфалогія і філасофія» (1899). Уласныя запісы беларускіх легендаў і паданняў з Свянцянскага, Лідскага і Навагрудскага паветаў (больш за 80 тэкстаў) у перакладзе на польскую мову надрукаваў у кнізе «Народныя паданні і казкі, сабраныя ў Літве» (1887 – 1888). Зрабіў апрацоўкі народнай прозы: «Прыгожая Мелюзіна і каралеўна Ванда» (1876), «Паданне пра Вальтэра з Тунца» (1881) і інш.

Распрацаваў методыку збірання фальклору і выдаў "Дапаможнік для збіральнікаў народных твораў" (1871). Для М.Федароўскага запісаў больш за 500 мелодыяў беларускіх народных песень (больш за 300 надрукавана ў шматтомным зборы Федароўскага «Люд беларускі», т. 5, 1958; т. 6, 1960). Том беларускіх казак, легендаў, паданняў, прыказак і том беларускіх традыцыйных песень (да многіх дадаюцца ноты), сабраныя і запісаныя Карловічам, зберагаюцца ў Цэнтральным гістарычным архіве Літвы. У прадмове да зборніка У. Вярыгі «Беларускія паданні» (1889) і іншых працах цёпла пісаў пра беларускі народ, яго мову і вусную народную творчасць. Быў цесна звязаны і перапісваўся з Э.Ажэшка, А.Гурыновічам, М.Доўнар-Запольскім, Аляксандрам Ельскім, М.Янчуком ды іншымі.