КАПЫЛЬСКА-КЛЕЦКІЯ РУЧНІКІ – тып традыцыйных тканых ручнікоў, вядомы з сярэдзіны XIX ст., якія вырабляюцца ткачыхамі пераважна ў Капыльскім і Клецкім, а таксама Слуцкім, Салігорскім, Уздзенскім, Нясвіжскім раёнах. Ткуць з ільняных і баваўняных нітак, даўжыня 250 – 400 см, шырыня 46 – 60 см. Асаблівасць ручнікоў – буйнарапортнасць узораў (рапортнасць – частка малюнка на тканіне, шпалерах, якая паўтараецца).


Кампазіцыя бывае 2 відаў. У адных гладкае белае поле і чырвона-малінавы ўзор па канцах. Геаметрычны арнамент (шурпы, шурпы і сталы, шурпы і малаты, арлы) буйнарапортны, шчыльны, выкананы ў закладной (у матрушкі) тэхніцы або вышыты крыжыкам (найчасцей імітуецца натыканы ўзор). У другіх рытмізаваная кампазіцыя (паўтарэнне па ўсім палотнішчы аднаго і таго ж арнаментальнага рапорта без або з нязначным акцэнтам простых палос-прокідак утка ці нашывак мануфактурнай тканіны па канцах). Аздабленне геаметрычным (кругі, акенцы, ключыкі, зоркі, столікі), раслінным (васількі, сланечнік, вазоны, букеты), зааморфным (галубы, пеўнікі, птушкі, каты) арнаментамі выконваецца ў тэхніцы перабору (у 2 ніты і 15 – 25 матузоў) або шматнітовага ткацтва.

Асноўная гама гэтага віду двухколерная – белы з серабрыста-шэрым. Шырока выкарыстоўваюцца і спалучэнні белага з сінім, блакітным, фіялетавым, зялёным і іншымі колерамі, што амаль не сустракаецца ў іншых раёнах Беларусі. Канцы ручнікоў завяршаюцца вязанымі карункамі, махрамі, палоскамі фабрычнай тканіны.