КАПІШЧА – дахрысціянскае культавае збудаванне, месцы маленняў і ахвярапрынашэнняў усходніх славянаў і суседніх народаў. Іншыя назвы – свяцілішча, трэбішча, кумірніца, храм ідальскі. Былі радавыя, племянныя і для некалькіх суседніх родаў. Размяшчаліся на ўзвышшах, астравах і мысах сярод балотаў, на берагах рэк і азёраў, зрэдку насыпаліся штучна (круглыя ці авальныя пляцоўкі дыяметрам 14-30 м з прыпаднятым цэнтрам або ўпадзінай пасярэдзіне). Капішчамі былі таксама камяні-следавікі, культавыя ўзгоркі ці крыніцы. Ушаноўваліся таксама святарныя дрэвы (асабліва дрэва Перуна дуб) і гаі.


У VIII-XII стст. былі пашыраныя гарады-свяцілішчы. Найбольш вядомае з даследаваных на ўсходнеславянскіх землях – на гары Богіт каля р.Збруч ва Украіне.


У Беларусі захаваліся легенды пра язычніцкія месцы пакланення на гарадзішчах Войстрам (Смаргонскі раён), Свір (Мядзельскі раён), Хоўхлава (Маладзечанскі раён), ахвярнікаў Лоск (Валожынскі раён), каля в.Рудабелка (Акцябрскі раён) і інш. Па ўсёй краіне захавалася шмат тапонімаў Святое возера, Красная гара, Божая горка, Перунова гара, Турава гара, Валова гара, Дажджбогаў камень, Змееў камень, Святы камень, Радагошча. Верагодна, распаўсюджаныя легенды пра ўзгоркі, на якіх стаялі царква ці касцёл, што праваліліся пад зямлю, указваюць на існаванне ў гэтых месцах дахрысціянскіх культавых аб'ектаў.