"ВЯЛІКІ КНЯЗЬ” – найвышэйшы княжацкі тытул у ВКЛ. Афіцыйны тытул яго меў найменні: літоўскі, рускі, жамойцкі і інш.; называўся таксама гаспадаром, які ўзначальвае гаспадарства – г.зн. дзяржаву. Меў значныя паўнамоцтвы, але ўлада вялікага князя абмяжоўвалася Радай ВКЛ, роля якой усё большала пасля смерці Вітаўта ў 1430 г.

Пасля Люблінскай уніі 1569 г. быў адначасова і каралём польскім, што пэўным чынам было на карысць Польшчы. Пасля ліквідацыі ВКЛ у канцы XVIII ст. тытулам вялікага князя літоўскага да 1917 г. карысталіся расійскія імператары.